Dynamiczny rozwój technologiczny dzisiejszego świata oraz szerokie wykorzystanie Internetu zarówno w biznesie jak i kontaktach międzyludzkich sprawia, że coraz większą wartość zdobywają prawa na dobrach niematerialnych. Mowa w szczególności o prawach autorskich do programów komputerowych, aplikacji mobilnych, fotografii czy utworów muzycznych. Jak zawsze w tego typu sprawach gdy dochodzi do wzmożonego korzystania z określonego rodzaju praw mających wymiar ekonomiczny, prędzej czy później pojawiają się spory i konflikty związane z ich naruszeniem. Jak polskie prawo reaguje na takie sytuacje? Co możesz zrobić, gdy Twoje prawa autorskie zostały naruszone przez kogoś z Polski? Co możesz zrobić jako twórca z Polski jeśli ktoś narusza Twoje prawa? Dowiesz się z tego artykułu.
Ogólnie o prawach autorskich w Polsce
Zacznijmy jednak od pewnego zastrzeżenia. Prawa własności intelektualnej to bardzo szeroka dziedzina, skupiająca nie tylko prawa autorskie, ale także m.in. prawa własności przemysłowej. Należą do nich patenty, znaki towarowe czy wzory przemysłowe, które rządzą się swoimi własnymi regulacjami. Materia jest zatem bardzo szeroka. W tym artykule zajmiemy się więc wyłącznie tematem naruszenia praw autorskich. Pozostałe prawa własności intelektualnej zostaną opisane w osobnych publikacjach.
Prawa autorskie są regulowane w Polsce przez ustawę z dnia 4 lutego 1994 r. o prawach autorskich i prawach pokrewnych (dalej: „Prawo Autorskie”). W jakich przypadkach ustawa ta znajduje zastosowanie?
Z artykułu 5 Prawa Autorskiego wynika zasada, zgodnie z którą polskie przepisy stosuje się do utworów:
- których twórca lub współtwórca jest obywatelem polskim lub obywatelem Unii Europejskiej
- które zostały opublikowane po raz pierwszy na terenie Polski (albo równocześnie na terenie Polski i za granicą)
- opublikowanych po raz pierwszy w języku polskim.
Polskie przepisy znajdą również zastosowanie jeżeli wynika to z traktatów międzynarodowych, których stroną jest Polska. Te traktaty to m.in. Konwencja berneńska z 1886 r., Konwencja rzymska z 1976 r. czy Porozumienie TRIPS z 1994 r.
A co z samym naruszeniem praw autorskich? W końcu powyższy przepis mówi o utworach a nie o naruszeniach czy szkodach związanych z ich naruszeniem.
W tym miejscu sięgnąć należy do przepisów prawa kolizyjnego. Jeżeli chodzi o państwa członkowskie UE, podstawowe znaczenie ma rozporządzenie unijne nr 864/2007 (tzw. Rozporządzenie Rzym II), zgodnie z którym „Prawem właściwym dla zobowiązań pozaumownych wynikających z naruszenia prawa własności intelektualnej jest prawo państwa, na podstawie którego dochodzi się ochrony„. Przepis ten stanowi wyraz powszechnie uznawanej zasady terytorializmu ochrony praw autorskich. Zasada ta wskazuje na konieczność stosowania prawa materialnego tego państwa, na terenie którego doszło do naruszenia.
Zazwyczaj (choć co istotne – nie zawsze) będzie to więc prawo państwa, w którym uprawniony występuje do sądu przeciwko naruszycielowi. Przykładowo – jeśli autor pochodzący z Francji wystąpi przeciwko polskiemu naruszycielowi jego praw autorskich przed polski sąd, zastosowanie znajdą przepisy polskiego Prawa Autorskiego.
Rodzaje praw autorskich
Polskie prawo rozróżnia autorskie prawa osobiste oraz majątkowe. Czym się różnią?
Autorskie prawa osobiste
Autorskie prawa osobiste chronią „więź twórcy z jego utworem”. Są to więc prawa ściśle związane z samym autorem danego utworu. Nie podlegają ograniczeniom czasowym i nie można się ich zrzec. Autorskie prawa osobiste są też niezbywalne.
Te prawa to prawo np. do oznaczenia utworu swoim nazwiskiem, pseudonimem czy publikacji anonimowej. Należy do nich również prawo do decydowania o pierwszej publikacji utworu.
Autorskie prawa majątkowe
Majątkowe prawa autorskie to prawa do ekonomicznego korzystania z utworu i rozporządzania nim, w szczególności do czerpania wynagrodzenia za korzystanie z utworu.
Prawa te są zbywalne. Oznacza to, że można np. definitywnie przenieść je na inną osobę (transfer praw autorskich), albo udzielić innej osobie upoważnienia do czasowego korzystania z utworu w określony sposób (licencja). Autorskie prawa majątkowe są jednak czasowo ograniczone. Ogólną zasadą jest, że wygasają one z upływem lat siedemdziesięciu od śmierci twórcy utworu.
Naruszenie praw autorskich – na czym może polegać?
Jak w praktyce może wyglądać naruszenie praw autorskich? To zależeć będzie oczywiście od rodzaju utworu i sposobu działania naruszyciela. Najogólniej jednak można stwierdzić, że naruszeniem praw autorskich będzie wykorzystanie cudzego utworu bez zezwolenia twórcy lub innego uprawnionego (jak choćby osoby która od twórcy nabyła majątkowe prawa autorskie, np. gdy twórcą utworu jest pracownik i utwór powstał w ramach stosunku pracy – wówczas to pracodawca dysponuje autorskimi prawami autorskimi do utworu).
Znacznie poważniejszym naruszeniem jest przypisanie sobie autorstwa cudzego utworu (plagiat) albo stałe rozpowszechnianie cudzych utworów w celu osiągnięcia korzyści majątkowych. Tego typu naruszenia mogą powodować nie tylko odpowiedzialność cywilną (odszkodowawczą), ale także karną.
Oczywiście istnieją przypadki kiedy nie wymaga się zgody twórcy do korzystania z jego utworu przez osoby trzecie (dozwolony użytek – fair use). Są to jednak sytuacje ściśle regulowane przez prawo i dotyczą tylko wybranych kategorii podmiotów. Zasadniczo komercyjne wykorzystanie utworu wymaga zgody twórcy lub podmiotu uprawnionego do majątkowych praw autorskich.
Należy też pamiętać, ze poza ‘zwykłymi’ (oryginalnymi) utworami, istnieją także utwory zależne, czyli utwory oparte na jednym lub kilku wcześniej istniejących utworach. Nalezą do nich np. tłumaczenie, opracowanie muzyczne, adaptacja itp. O ile samo stworzenie utworu zależnego nie wymaga niczyjej zgody, to już rozporządzanie takim utworem (np. komercyjne wykorzystanie) wymaga zgody twórcy utworu pierwotnego, chyba że autorskie prawa majątkowe do utworu pierwotnego już wygasły. Korzystanie z utworu zależnego bez zgody twórcy utworu pierwotnego także stanowi naruszenie praw autorskich twórcy.
Przykładowe działania stanowiące naruszenie praw autorskich to:
- wykorzystanie oprogramowania komputerowego bez odpowiedniej licencji
- umieszczenie cudzej fotografii na stronie internetowej swojej firmy
- wykorzystanie cudzego podkładu muzycznego we własnym filmie i publikacja filmu z tym podkładem w serwisie YouTube
- własny aranż cudzej piosenki bez zgody autora utworu oryginalnego i publikacja takiego aranżu w serwisie streamingowym
Naruszenie praw autorskich a roszczenia majątkowe z nimi związane
Co robić gdy już doszło do naruszenia praw autorskich?
Po pierwsze należy ustalić jaki był sposób, miejsce i charakter naruszenia – od tego zależy jakie roszczenia możemy sformułować. Roszczenia zależą także od tego czy naruszone zostały prawa autorskie osobiste lub majątkowe.
Naruszenie osobistych praw autorskich
W przypadku gdyby doszło do naruszenia osobistych praw autorskich, twórca może domagać się od naruszyciela usunięcia naruszenia oraz jego skutków, np. poprzez złożenie publicznego oświadczenia. Jeżeli zaś naruszenie było zawinione, na podstawie artykułu 78 Prawa Autorskiego sąd może przyznać twórcy odpowiednią sumę pieniężną tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę lub – na żądanie twórcy – zobowiązać sprawcę, aby uiścił odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez twórcę cel społeczny. Z tego przepisu wynikają 2 ważne zasady podstawowe:
- Przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego twórcy powstaje tylko w razie naruszenia zawinionego. Dla udzielania ochrony nie jest zatem wystarczająca jedynie bezprawności działania naruszenia (braku upoważnienia do korzystania z utworu). Zawinionym naruszeniem może być działanie umyślne, jak również przypadki działania nieumyślnego (lekkomyślność, niedbalstwo naruszyciela).
- Przyznana suma ma być odpowiednia. Przepisy nie wyjaśniają znaczenia użytego określenia ani nie dają żadnych wskazówek, które byłyby pomocne przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, co w praktyce daje sądowi orzekającemu w sprawie znaczny stopień swobody. Niewątpliwie jednak przyznane zadośćuczynienie nie może mieć znaczenia symbolicznego, lecz musi mieć odczuwalną wartość majątkową – zarówno dla twórcy jak i naruszyciela. Podkreślenia wymaga, że twórca może też zażądać aby kwota zadośćuczynienia nie została wypłacona bezpośrednio jemu, lecz na wskazany przez twórcę cel społeczny (np. na cele charytatywne).
Naruszenie autorskich praw majątkowych
Znacznie ważniejsze w praktyce ma jednak odszkodowanie, którego można domagać się w razie naruszenia autorskich praw majątkowych. Na podstawie artykułu 79 Prawa Autorskiego uprawniony z praw autorskich majątkowych może domagać się:
- Naprawienia wyrządzonej szkody na zasadach ogólnych (poprzez precyzyjne wykazanie wartości poniesionej szkody) albo poprzez
- Zapłatę sumy pieniężnej w wysokości odpowiadającej dwukrotności stosownego wynagrodzenia, które byłoby należne w zamian za udzielenie zgody na korzystanie z utworu.
Co istotne w przypadku naruszenia majątkowych praw autorskich bez znaczenia dla samego naruszenia jest wina naruszyciela. Wystarczy sam fakt bezprawnego skorzystania z cudzych praw autorskich. Wina naruszyciela może wpływać zaś na zakres jego odpowiedzialności (np. na wysokość odszkodowania). Odpowiedzialność cywilna z tytułu naruszenia majątkowych praw autorskich jest więc bardzo surowa, gdyż jest niezależna od winy czy nawet wiedzy o tym, że majątkowe prawa autorskie do danych utworów przysługują innej osobie.
Co do wysokości odszkodowania, to przepisy polskiego prawa dają uprawnionemu wybór sposobu ustalenia jego wysokości. Zdecydowanie łatwiejszym sposobem jest żądanie dwukrotności stosownego wynagrodzenia.
Jak ustalić takie wynagrodzenie?
Nie ma tutaj jednej reguły. Można jednak wskazać na pewne kryteria i wskazówki wypracowane przez orzecznictwo polskich sądów:
- Wynagrodzenie stosowne to takie, które otrzymałby uprawniony gdyby naruszyciel zawarł z nim umowę o korzystanie z utworu w zakresie dokonanego naruszenia.
- Wynagrodzenie może być ustalone przez uprawnionego na podstawie stawek stosowanych przez niego względem jego klientów (np. cen za jakie zazwyczaj sprzedaje lub licencjonuje swoje prawa autorskie). Wysokość tego wynagrodzenia może być udowodniona np. fakturami wystawionymi na rzecz nabywców czy licencjobiorców. Wynagrodzenie ustalone przez uprawnionego nie powinno nazbyt odbiegać od stawek rynkowych w danej branży.
- Wysokość wynagrodzenia będzie zależeć od czasu trwania naruszenia – im dłużej trwa bezprawne wykorzystanie cudzego utworu, tym wynagrodzenie za korzystanie z tego utworu będzie wyższe.
- Odszkodowanie należy się osobno za każde naruszenie – gdyby np. doszło do naruszenia praw do tego samego utworu w przestrzeni wirtualnej i w świecie rzeczywistym, odpowiednie wynagrodzenie należy liczyć dwa razy.
- Przy ustalaniu wysokości wynagrodzenia, można pomocniczo stosować stawki proponowane przez organizacje zbiorowego zarządzania prawami autorskimi – nie są to jednak dane wiążące sąd orzekający w sprawie.
Po ustaleniu kwoty wynagrodzenia należy je pomnożyć razy dwa, co daje kwotę odszkodowania, której można domagać się od naruszyciela.
Jeżeli nie odszkodowanie to co?
Odszkodowanie to jednak nie jedyne roszczenie jakie przysługuje uprawnionemu z majątkowych praw autorskich. Inne roszczenia związane z naruszeniem majątkowych praw autorskich to:
- żądanie usunięcia skutków naruszenia czy zaniechanie dalszych naruszeń (np. zobowiązanie do zaprzestania szkodliwej aktywności), lub
- wydanie uzyskanych korzyści (przychód naruszyciela związany z bezprawnym korzystaniem z utworu, pomniejszony o wykazane przez naruszyciela koszty bezpośrednio związane z takim przychodem).
Na tym jednak roszczenia uprawnionego z autorskich praw majątkowych się nie kończą. Polskie przepisy stanowią, że rozstrzygając o naruszeniu prawa sąd może nadto orzec o bezprawnie wytworzonych przedmiotach, np. poprzez orzeczenie obowiązku ich wycofania z rynku czy nawet orzeczenie o nakazie ich zniszczenia. Do takiej sytuacji może dojść m.in. gdy wytwarza się utwory wzornictwa przemysłowego według cudzego projektu bez zgody uprawnionego. Dotyczy to np. dzieł designerskich, takich jak projekty ubrań, projekty mebli czy obudowy sprzętu wyposażenia domowego).
Przedawnienie roszczeń związanych z naruszeniem praw autorskich
Warto w tym miejscu wspomnieć o kwestii przedawnienia roszczeń związanych z naruszeniem praw autorskich. Przepisy Prawa Autorskiego nie regulują tego aspektu, należy zatem stosować zasady ogólne, wynikające z polskiego kodeksu cywilnego. Zgodnie z tymi przepisami, roszczenia związane z naprawieniem szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym (którym będzie np. naruszenie praw autorskich) ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się albo przy zachowaniu należytej staranności mógł się dowiedzieć o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże termin ten nie może być dłuższy niż dziesięć lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę.
Od którego momentu jednak należy liczyć te terminy? Co jeśli naruszenie nie było jednorazowe, tylko trwało przez dłuższy okres czasu (np. gdy ktoś bez zezwolenia umieścił czyjąś fotografię lub nagranie muzyczne na swojej stronie internetowej bez zgody twórcy i utwór ten był dostępny w takim serwisie przez okres 5 lat)?.
W takiej sytuacji, przyjmuje się, że dłuższy (10-letni) okres przedawnienia należy liczyć nie od początku, lecz zakończenia danego zdarzenia szkodzącego (czyli od ustania działania zdarzenia szkodzącego). Co do krótszego, 3-letniego terminu przedawnienia, liczonego od dnia uzyskania przez uprawnionego odpowiedniej wiedzy to uznaje się, że termin ten zaczyna biec nie od dnia, w którym poszkodowany otrzymał jakąkolwiek wiadomość na temat sprawcy, ale dopiero od momentu otrzymania takich informacji, które obiektywnie oceniając, pozwalają z wystarczającą dozą prawdopodobieństwa przypisać sprawstwo naruszenia konkretnemu podmiotowi.
Naruszenie praw autorskich – jak dochodzić swoich praw przed polskim sądem?
Uwagi ogólne co do jurysdykcji polskich sądów
Co zatem zrobić jeśli udało nam się już ustalić fakt naruszenia, sprawcę, potencjalną wysokość roszczenia, a nawet prawo właściwe? Odpowiedź jest prosta – trzeba pozwać naruszyciela. Nie tylko dla każdego prawnika, ale zwłaszcza dla autora rozważającego proces jeszcze przed kontaktem ze swoim pełnomocnikiem, najistotniejsze jest ustalenie sądu właściwego do orzekania w sprawie.
Szczegółowe regulacje w tym zakresie, w kontekście sporu pomiędzy podmiotami mającymi siedzibę na terenie Unii Europejskiej, zawiera Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) NR 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych. Polskie sądy będą zatem właściwe do rozstrzygnięciu o roszczeniach autora, jeśli skutek naruszenia (np. nielegalna publikacja utworu) miał miejsce na terenie Polski. Co ciekawe na gruncie ww. aktu prawnego mogą pojawić się przypadki, w których podmiot mając siedzibę i miejsce zamieszkania w Polsce będzie musiał być pozwany na terytorium innego kraju. Taka sytuacje będzie miała miejsce np. gdy polska spółka będzie rozpowszechniała utwór, do którego nie posiada praw, na terenie innego kraju.
Tym samym ogólna zasada (co ważne, także na potrzeby pomocy autorom spoza UE, co często wymaga to odrębnej analizy, która jednak w 99 % wypadków potwierdza regułę) jest następująca – w razie ustalenia polskiej siedziby bądź miejsca zamieszkania naruszyciela (a także ustalenia samego faktu naruszenia w Polsce), należy go pozwać w Polsce.
Procedura związana z naruszenie praw autorskich
Informacje ogólne
Ogólne zasady wszczynania postępowań w Polsce dostępne są w różnych wersjach językowy na witrynach struktur internetowych Unii Europejskiej. Ponieważ kwestie te nie są przedmiotem niniejszego opracowania, warto zaznaczyć tylko kilka najbardziej praktycznych aspektów.
Pozew należy kierować do sądu, w którego obszarze właściwości pozwany ma miejsce zamieszkania lub siedzibę. Opłata od pozwu (płatna na rachunek sądu) będzie wynosiła z reguły 5 % od wartości dochodzonego roszczenia. Przed procesem należy wystosować do pozwanego wezwanie. W związku z tzw. prekluzją dowodową (choć istniejącą w różnym stopniu – w zależności od charakteru sprawy), należy w pozwie powołać możliwie maksymalną ilość posiadanych dowodów. Przegrana procesu wiąże się z reguły z koniecznością poniesienia dodatkowych kosztów, głównie w postaci ustalanej na podstawie przepisów rekompensaty dla strony wygrywającej za konieczność skorzystanie w procesie z pomocy profesjonalnego pełnomocnika. Rekompensata ta uzależniona jest od wartości prawa objętego sporem.
Szczegóły procedury dotyczącej naruszenia praw autorskich
Polski ustawodawca dostrzegł specyfikę postępowań związanych z ochroną autorów, wprowadzając w połowie 2020 roku całkowicie odrębne procedury i instytucje, ułatwiające i przyspieszające formułowanie roszczeń związanych z naruszeniem praw własności intelektualnej.
Sprawy będące przedmiotem niniejszej analizy przekazano zatem sądom okręgowym – ze swej istoty (wynikającej z umiejscowienia w polskim systemie sądowniczym), uznawanym za najbardziej wyspecjalizowane i przeznaczone do rozstrzygania w I instancji spraw o najwyższej wadze.
Bardzo istotnym przy tym jest to, że polski prawodawca, mając na uwadze powyższe oraz dążąc do maksymalnego przyspieszenia rozpoznania spraw, ustanowił tzw. przymus adwokacko-radcowski. Oznacza, to że każda strona – autor czy naruszyciel – musi być reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika (adwokat, radca prawny, rzecznik patentowy), w sprawach o wartości przedmiotu sporu powyżej 20.000,00 PLN.
Szczególne rozwiązania dające przewagę autorowi (nawet przed procesem)
Możliwie maksymalne „sprofesjonalizowanie” postępowań to nie wszystko. Najistotniejsze są narzędzia, które ustawodawca przewidział w celu wzmocnienia pozycji autora, w pewnym sensie przerzucając ciężar dowodu ze strony inicjującej proces, na stronę broniącą się, czyli naruszyciela.
Należą do nich zabezpieczenie środka dowodowego, wyjawienie lub wydanie środka dowodowego i wezwanie do udzielenia informacji.
Zabezpieczenie środka dowodowego
Pierwszym ze wspomnianych mechanizmów jest tzw. zabezpieczenie środka dowodowego. Nie jest to nowa instytucja w polskiej procedurze, niemniej na potrzeby pokrzywdzonego autora, polski ustawodawca postanowił ją dodatkowo wzmocnić.
Kluczem do pozytywnej decyzji sądu związanej z zabezpieczeniem dowodu (co ważne – zarówno przed procesem jak i w jego trakcie) są dwie kwestie. Wnioskujący (autor) musi uprawdopodobnić swoje roszczenie, a po drugie posiadać tzw. interes prawny.
Uprawdopodobnienie należy tłumaczyć jak łagodniejszą wersję udowodnienia. Wystarczające mogą się zatem okazać twierdzenia i podejrzenia autora, poparte choćby poszlakowymi dowodami.
Istotą zabezpieczenia dowodu, tj. tzw. interesem prawnym (znaną zapewne w prawodawstwie procesowym na całym świecie) jest potrzeba szybkiej reakcji, związana z jego potencjalnym zniszczeniem, zaginięciem czy degradacją. Różnica na korzyść autora(względem pozostałych spraw nie związanych z naruszeniem praw autorskich jest taka, że zabezpieczany dowód nie musi być zagrożony w ww. sposób. Wystarczy bowiem, że autor bez udzielenia przez sąd zabezpieczenia mógłby mieć problem np. z oszacowaniem swojego roszczenia lub z jego wykazaniem przed sądem. Odmienność jest subtelna, ale bardzo istotna – nie musimy wykazywać, że dowód jest zagrożony. Wystarczy wykazanie, że sytuacja autora w procesie bez tego dowodu będzie utrudniona.
Co istotne Sąd ma obowiązek rozpatrzyć wniosek autora (w tym złożony nawet przed wszczęciem procesu) w tydzień. Nawet obstrukcja drugiej strony nie powinna spowolnić działań. Z kolei sąd II instancji rozpatrując ewentualne zażalenie naruszyciela ma tylko miesiąc na podjęcie decyzji.
Sąd ma swobodę w określeniu sposobu zabezpieczenia dowodu. Ustawodawca wskazuje tylko przykładowo takie możliwości jak odebranie towarów, materiałów, narzędzi użytych do produkcji lub dystrybucji, dokumentów, jak również sporządzenie szczegółowego opisu tych przedmiotów połączone, w razie konieczności, z pobraniem ich próbek.
W realizacji decyzji sądu pomaga oczywiście komornik. Nadmienić należy, że dla Sądu i komornika nie ma znaczenia kto jest w posiadaniu dowodu. Może to być zarówno pozwany jak i osoba, która w ogóle nie bierze udziału w procesie.
Wyjawienie lub wydanie środka dowodowego
Jeszcze dalej idące (choć dotyczące tylko pozwanego), tj. korzystniejsze dla autora, jest wyjawienie lub wydanie środka dowodowego.
W tym wypadku, aby uwzględnić wniosek autora, sąd nie będzie wymagał wykazania wyżej wspomnianego interesu prawnego. Tutaj wystarczy samo (także opisane wyżej) uprawdopodobnienie roszczenia.
Takim wnioskiem autor może żądać, aby pozwany (naruszyciel) wyjawił lub wydał środek dowodowy, którym dysponuje, w szczególności dokumenty bankowe, finansowe lub handlowe, służące ujawnieniu i udowodnieniu faktów.
Autor nie musi zatem dysponować na starcie procesu pełną wiedzą i materiałem dowodowym – może uzyskać je z pomocą sądu, dzięki odpowiednio umotywowanemu wnioskowi.
Odnotować należy, że jeśli pozwany będzie uchylał się od realizacji postanowienia sądu (odmawiał udzielania informacji, ukrywał dowody, niszczył je itp.), czekają go dotkliwe konsekwencje, w tym obciążenie kosztami procesu (nawet jeśli wygra), a przede wszystkim – uznanie za ustalone fakty, które miały zostać stwierdzone za pomocą żądanych informacji i dowodów, co w prostej linii może skutkować przegraniem procesu.
Wezwanie do udzielenia informacji
Ostatnim i równie ciekawym jak pozostałe, jest mechanizm wezwania do udzielenia informacji.
Obowiązek udzielanie informacji może zostać nałożony zarówno na pozwanego jak i na podmiot trzeci. Został on jednak ograniczony do wąskiego katalogu spraw, tj. żądane informacje mogą dotyczyć wyłącznie pochodzenia i sieci dystrybucji towarów lub usług, jeżeli jest to niezbędne dla dochodzenia roszczenia.
Jak widać jest to mechanizm dotyczący głównie spraw związanych z obrotem towarami określanymi potocznie jako podrobione i ma na celu wyeliminowanie ich z rynku, a nadto usunięcie pierwotnego źródła, które je na ten rynek wprowadziło.
Warto nadmienić, że udzielenie nieprawdziwych informacji na żądanie sądu skutkuje odpowiedzialnością karną.
Ochrona praw autorskich – kancelaria CGO Legal
Jakkolwiek dochodzenie roszczeń związanych z naruszeniami praw autorskich może wydawać się skomplikowane, to jednak polskie prawo oferuje autorom szereg instytucji zachęcających do walki o ich prawa. Pomoc profesjonalisty przy realizacji roszczeń jest jednak nieodzowna nie tylko z przyczyn proceduralnych (w kontekście ustawowego obowiązku), ale także po to, aby prawidłowo określić rodzaj, charakter i wysokość żądania, zanim skierujesz sprawę do sądu.
Jeśli zainteresował Cię powyższy wpis i chcesz wiedzieć więcej na ten temat zapraszamy do współpracy z nami. Specjaliści z naszej kancelarii prawnej w Łodzi są do Twojej dyspozycji, skontaktuj się już dzisiaj i daj sobie pomóc.